همواره این سوال مطرح می‌شود که وضعیت ایران در مقایسه با کشورهای فعال در حوزه فناوری‌های دیجیتال چگونه و دارای چه رتبه‌ای است. فارغ از پاسخ به این پرسش، پرسش مهم‌تر دیگری مطرح است. نگاه حاکمیت و رویکرد آن به فناوری‌های دیجیتال، نگاه مصرف گرایی است یا تولید؟  مهمترین نکته‌ای که در مرور عملکرد کشورهای پیشرفته و در حال توسعه به‌دست می‌آید این است که این کشورها گام‌های‌شان را منطبق با پیشرفت فناوری و علم روز برداشته‌اند. جذب و دلگرم کردن نخبگان و استفاده از پتانسیل‌های پنهان راهکار کشورهای پیشرفته برای برون‌رفت از بحران‌ها بوده و هست. آنچه نخبگان را تشویق به ماندن و فعالیت می‌کند، حمایت و سپردن امور به آنان برای رفع مشکل است.  ایران به لحاظ نرم‌افزاری به صورت میانگین بین ۵ تا ۸ سال زمان نیاز دارد تا در عرصه فناوری دیجیتال هم‌سطح پیشروان جهانی شود، البته با این رویکرد که آن‌ها فعالیت‌های خود را متوقف کنند. در بخش سخت‌افزاری و زیرساخت با توجه به  تولید نکردن و دستیابی به تکنولوژی مربوطه نیز، بین ۳۰ تا ۵۰ سال.

با توجه به اقدامات، تلاش‌ها و اخبار متنوعی که هر روز در مورد حضور سازمان‌ها و مراکز دولتی در رویدادهای فناوری به گوش می‌رسد، این تصور ایجاد می‌شود که برای مسوولان کشور تولید و دستیابی به تکنولوژی‌های مربوطه حائز اهمیت است. اما چرا با این همه علاقه، صرف وقت و منابع مالی، روند پیشرفت، به نتیجه مطلوب ختم نمی‌شود؟ پاسخ، نگاه مصرف گرایی است که هم حاکمیت و هم مردم در این نگاه نقش دارند. از آنجایی که فناوری‌های دیجیتال از اساس محصول وارداتی محسوب می‌شود، رزومه و تاریخچه کشورهای مبدا در این خصوص قوی‌تر و پررنگ‌تر است و بنابراین محصولات این کشورها رنگ و لعاب و امکانات بهتری دارد و استفاده از آن را به محصولات تولید داخل ترجیح می‌دهیم. اما نمی‌توان انکار کرد که این محصولات با فرهنگ و مطالبات ما تضاد دارد. چرا که محتوا و چیدمان چنین نرم‌افزارهایی بر اساس نیازهای کشورهای مبدا تهیه شده است و سازنده، فرهنگ و نیازهای ما را در نظر نگرفته است. طبیعتا به دلیل بومی نبودن این محصولات نکاتی همچون دسترسی به اطلاعات مخاطبان ایرانی، خروج ارز از کشور و آسیب‌های اجتماعی حاصل از تفاوت‌های فرهنگی از جمله پیامدهای استفاده از این نرم‌افزارهاست. از این رو، مطالبات و پیگیری مردم و تلاش برای مشارکت در تولیدگرایی نقشی است که مردم می‌توانند در سرعت بخشیدن به نگاه تولیدگرایانه در حاکمیت داشته‌ باشند.

مهم‌تراز مشارکت مردم، جهت دادن به پتانسیل‌ها و گرفتن تصمیم درست ازسوی مسوولان است. نظربه ورود جدی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی برای پیوند سلامت و فناوری دیجیتال و تاکید وزیر بهداشت برحمایت از کسب وکارهای سلامت، برای سرعت بخشیدن به رویکرد تولیدگرایی که تولید ملی و بومی درحوزه سلامت دیجیتال را تقویت و متحول خواهد ساخت، نیاز به یکپارچه‌سازی نگاه حکومتی است.  مقوله سلامت اولین چیزی است که هرجامعه‌ای به آن نیاز دارد.  جامعه سالم جامعه پرقدرت‌تری است. این نگاه باید آنقدر برای سازمان‌ها، نهادها و مسوولان کشور پر اهمیت باشد که در پی آن نظام‌نامه سلامت دیجیتال متولد وعملیاتی شود. نگاه جدی به دیجیتال سلامت و توسعه و حمایت از آن می‌تواند مراجعه بی‌مورد و هزینه‌ساز به مراکزدرمانی، کاهش هزینه‌های درمان و دسترسی آسان به خدمات پزشکی را به همراه داشته باشد و در بالابردن سطح دانش سلامت، گام‌های بلندی بردارد.

نخستین جشنواره رسانه‌های دیجیتال سلامت به ریاست سیدمحمدهادی ایازی و دبیری امیرحسین اسدی به عنوان دبیر علمی و محمدعلی حجازی به عنوان دبیر اجرایی، با شعار رسانه های دیجیتال، نبض اجتماعی شدن سلامت توسط موسسه آوای هنر سلامت از سوی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی 25 و 26 مهرماه سال جاری برگزار می‌شود.
فراخوان و کلیه اخبار و اطلاعات جشنواره رسانه‌های دیجیتال سلامت در سایت www.hdmf.ir  قابل دسترسی است.